Lata temu Katarzyna Sobczak śpiewała: „Biedroneczki są w kropeczki i to chwalą sobie, u motylka plamek kilka… itd.” W tej piosence mały muchomor uskarżał się na swoje białe plamy. Również dziewczynka Marysia płakała na swój biedny los usypany z piegów znajdujących się na jej nosku. Kiedyś wydawało mi się, że to smutna piosenka odbierająca mi nadzieję.
Mam na imię Kropeczka, mam rozcięte ucho, kropkę na nosku i świadomość, że nikt mnie nie chce. Jestem plamą na kapeluszu smutnego muchomora i piegiem na nosku płaczącej dziewczynki. Jestem wycofana, przez te wszystkie lata zobojętniałam, kontakt z człowiekiem jest mi dość obcy. 
Świetna autoreklama, nie ma co…
Nie wiem… Po prostu jest mi smutno. Gdzieś we mnie krzyczy końcówka tej piosenki i próbuje się wydostać na zewnątrz, tylko że ja się boję nadziei. Boję się patrzenia w okno godzinami i czekania na Ciebie. Ale… ale jeżeli pamiętasz koniec tego utworu to może to będzie mój początek? Taki bez nadziei, bez wyczekiwania, bez złudzeń. A Ty wejdziesz pewnego dnia do naszego Kociogrodu i zaśpiewasz: 
„Bo na kropki widać moda więc trzeba dojść do wniosku
Że w tym właśnie jest uroda że piegi są na nosku” 
i zabierzesz mnie do DOMU i dasz mi czas bym się oswoiła, i dasz mi nadzieję ❤  Może wtedy nawet polubię tę moją kropkę na nosku. 
Kropeczka to koteczka, której potrzeba czasu aby zaufać i by mogła otworzyć się na Człowieka.